Especies

Caracterízanse por ter o pé transformado en tentáculos, entre 8 e 90, que rodean a cabeza e o embude bucal. A cabeza está moi desenvolvida, con ollos moi complexos, que permiten a visión das cores, e un cerebro importante. A boca ten un aparello mandibular, en forma de pico de papagaio- Ten un caparazón interno que aparece frecuentemente varado nas praias e que se coñece vulgarmente como jibión ou óso de jibia.

A coloración habitual é pardo jaspeada, pero posúe a facultade de mimetizarse co medio cambiando de cor. de enorme potencia.

Pode alcanzar ata uns 40 centímetros de longo e un 2 Kg. de peso.

Corpo alongado e comprimido lateralmente. A cabeza e o tórax están cubertos por un caparazón liso que se estende a ambos os dous lados do cefalotórax e cobre externamente as branquias. O tamaño medio total oscila ao redor dos 80 mm.
Coloración practicamente transparente, con bandas transversais e liñas de puntos escuros nos segmentos abdominais.

CARACTERÍSTICAS MORFOLÓXICAS: Ollos pequenos.  Dorso verde- azulado con bandas sinuosas escuras, transversais ao eixo lonxitudinal do corpo.  Flancos e ventre prateados sen manchas negras

Denominado Centolo ou Centola. Crustáceo decápodo mariño. Caparazón case redondo, cuberto de pelos, con 2 puntas longas entre os ollos, e 6 nos lados e no dorso. Pinzas moi delgadas. Patas torácicas máis longas, terminadas nunha uña ganchuda. Mide ata 30 cm.

A cuncha é sólida, inequivalva, extremadamente rugosa, afrautada e laminada; a valva esquerda (inferior) é profundamente cóncava con lados algunhas veces case verticais; a valva dereita (superior) é plana ou lixeiramente convexa, apoiándose dentro da esquerda; os lados son desiguais, con picos e umbos protuberantes, tendendo a ser oblongas pero son moi distorsionadas e irregulares. A forma da cuncha varía co medio ambiente. A cor adoita ser esbrancuxado con estrías moradas e puntos que radian do umbo. O interior da cuncha é branco, cun só músculo que algunhas veces é escuro, pero nunca negro.

Ostrea edulis é un molusco bivalvo que ten unha cuncha oval ou con forma de pera, cunha superficie áspera e escamosa. A cuncha irregular ten un pico ganchudo distintivo, ornamentado con foliación delicada. As dúas metades ( valvas) da cuncha son de formas diferentes.  A cuncha esquerda é profundamente cóncava e fíxase ao substrato, a dereita é plana con bordos máis ásperos e, sentándose dentro da esquerda, actúa como unha tapa.

As superficies interiores de ambas as valvas son suaves e usualmente nacaradas, brancas ou gris- azulinas, a miúdo con áreas azul escuro. As valvas son mantidas xuntas nos seus extremos estreitos por un ligamento elástico. Non se rexistran dentes na charnela. Un gran músculo central serve para pechar as valvas contra a tensión do ligamento.

A cuncha por fóra é de cor branca, amarelado ou crema con bandas concéntricas café claro ou azulinas na valva dereita. A cuncha consiste dunha serie de capas calcáreas que poden incluír compartimientos laminares e ocos. A cuncha dura, áspera e gris contén unha carne que pode variar en cor desde amarelado cremoso a gris pálido, en sabor desde salgado a insípido e en textura desde tenro a firme.  A ostra europea pode crecer moi grande (> 20 cm) e chegar a moi vella (> 20 anos).

A ameixa xaponesa ten as liñas da cuncha moi marcadas, sendo esta moito máis rugosa, e os sifóns están unidos ata a metade. 

A súa cuncha é compacta con liñas radiais moi marcadas e sen apenas liñas concentrícas. Presenta estrías moi marcadas na cuncha formando, ao cruzarse cuadrículas ou retículas moi pequenas, máis pronunciadas que na ameixa fina. De cor moi escura (marrón, gris e negro). 

A ameixa fina é de estraordinaria calidade. A súa cuncha posúe unhas costelas (pequenas liñas) radiais e outras concéntricas que forman un espacio cuadriculado. A súa cor habitual acostuma ser branca, amarela ou marrón clara e os seus sifóns están separados un do outro. 

A zamburiña ten valvas cóncavas alongadas e costelas moi xuntas e estreitas con pequenos pinchos, ademais destaca pola ausencia de orellas. A súa carne é rosada, violácea ou crema. A gónada ten as mesas tonalidades.

A cor das nécoras galegas é gris pardusca,  é unha especie de crustáceo decápodo que inclúe aos chamados cangrexos nadadores, usa o seu último par de patas para nadar.