Concha alongada e comprimida que facilita o seu enterramento. É equivalva e está aberta polos seus extremos anterior, por onde extrae os sifones, e posterior, por onde extrae un pé musculoso. A diferenza do Longueirón ( Ensis siliqua) posúe unha maior curvatura no eixo ventral.
A cuncha do caramuxo pode chegar a alcanzar unha altura de entre 2 e 4 cm, a cal é de cor gris pardusco ou gris verdoso, con bandas en espiral de tonalidade máis clara
Adoita de ser de menor tamaño que as outras ameixas, con máximos de 4.5 cm. A cuncha é sólida e equivalva, co umbo adiantado cara á metade anterior. A charnela consta de tres dentes en cada valva. A superficie é lisca, con costelas concéntricas e liñas de crecemento á penas visibles.
Ten unha cuncha en forma de bico, é branca co bordo negro ou debuxos en zig-zag.
Caracterízanse por ter o pé transformado en tentáculos, entre 8 e 90, que rodean a cabeza e o embude bucal. A cabeza está moi desenvolvida, con ollos moi complexos, que permiten a visión das cores, e un cerebro importante. A boca ten un aparello mandibular, en forma de pico de papagaio- Ten un caparazón interno que aparece frecuentemente varado nas praias e que se coñece vulgarmente como jibión ou óso de jibia.
A coloración habitual é pardo jaspeada, pero posúe a facultade de mimetizarse co medio cambiando de cor. de enorme potencia.
A cuncha é sólida, inequivalva, extremadamente rugosa, afrautada e laminada; a valva esquerda (inferior) é profundamente cóncava con lados algunhas veces case verticais; a valva dereita (superior) é plana ou lixeiramente convexa, apoiándose dentro da esquerda; os lados son desiguais, con picos e umbos protuberantes, tendendo a ser oblongas pero son moi distorsionadas e irregulares. A forma da cuncha varía co medio ambiente. A cor adoita ser esbrancuxado con estrías moradas e puntos que radian do umbo.
Ostrea edulis é un molusco bivalvo que ten unha cuncha oval ou con forma de pera, cunha superficie áspera e escamosa. A cuncha irregular ten un pico ganchudo distintivo, ornamentado con foliación delicada. As dúas metades ( valvas) da cuncha son de formas diferentes. A cuncha esquerda é profundamente cóncava e fíxase ao substrato, a dereita é plana con bordos máis ásperos e, sentándose dentro da esquerda, actúa como unha tapa.
A ameixa xaponesa ten as liñas da cuncha moi marcadas, sendo esta moito máis rugosa, e os sifóns están unidos ata a metade.
A súa cuncha é compacta con liñas radiais moi marcadas e sen apenas liñas concentrícas. Presenta estrías moi marcadas na cuncha formando, ao cruzarse cuadrículas ou retículas moi pequenas, máis pronunciadas que na ameixa fina. De cor moi escura (marrón, gris e negro).
A ameixa fina é de estraordinaria calidade. A súa cuncha posúe unhas costelas (pequenas liñas) radiais e outras concéntricas que forman un espacio cuadriculado. A súa cor habitual acostuma ser branca, amarela ou marrón clara e os seus sifóns están separados un do outro.
A zamburiña ten valvas cóncavas alongadas e costelas moi xuntas e estreitas con pequenos pinchos, ademais destaca pola ausencia de orellas. A súa carne é rosada, violácea ou crema. A gónada ten as mesas tonalidades.
A ameixa babosa posúe as liñas concénctricas que ruzan a superficie da cuncha, pero nesta non chegan a formar cuadrículas, ó seren as costelas radiais escasas e moi tenues. A súa cor exterior acostuma ser crema ou dun tenue gris, con manchas dunha coloración máis itnensa. Os seus sifóns están unidos ata o último tramo, onde se separan.
A ameixa babosa ten unha gran calidade por iso é ideal para consumir en cru ou en pratos tradicionais como é á mariñeira.
Español
Gallego